Tak, jesteśmy ludźmi. Potrzebujemy relacji.

Pamiętam zorganizowany w samym środku pandemii pokaz filmu ,,Portret kobiety w ogniu” w ramach Kina Kobiet z Pyskowic. Dyskusja przeniosła się do Internetu, ale bardzo brakowało nam bezpośredniej, czasem burzliwej wymiany myśli, zapachu kawy a potem przeciągających się nawet na parkingu pod pyskowickim Mokisem rozmów.

Przez prawie całą pandemię udawało mi się prowadzić zajęcia jogi ale z wyjazdami czy warsztatami było już trudniej, co niestety miało odbicie w moich finansach.

Z drugiej strony coraz więcej moich klientek zmagało się z samotnością, brakiem kontaktów z ludźmi i bezpośrednich relacji. Kobiety – zamknięte w domu, bo pracujące wirtualnie albo samotnie opiekujące się dziećmi.  W ciągu tych dwóch lat, gdy tylko zdarzały się momenty luzowania obostrzeń,  spotykałyśmy się i były to bardzo intensywne i ,,żywe” spotkania.

Wszystko te przeciwności, ale też obserwacje sprawiły, że zaczęłam myśleć o rozszerzeniu i wzmocnieniu moich działań. Decyzję o rozpoczęciu studiów psychoterapeutycznych w nurcie Gestalt podjęłam bardzo szybko.

Na jednym z pierwszych zjazdów usłyszałam opowieść o traumie zamkniętej w słoiku (w tym tygodniu na jodze na Sroczej opowiadałam o tym każdej grupie Kobiet).

Na pierwszym obrazku mamy trzy słoiki, w każdym zamknięta jest ołowiana, ciężka kula. Ta kula to nasza trauma, strata, trudność. Słoiki są takiej samej wielkości a kule w każdym kolejnym słoiku są coraz mniejsze.

Co sugeruje, że z czasem będzie lepiej albo czas leczy rany albo tak się po prostu stanie. Ale to nieprawda jest. Czas wcale nie leczy ran. Albo robi to wybiórczo i niedokładnie. Nie możemy czekać biernie.

Na drugim obrazku wciąż widzimy trzy słoiki. Kule zamknięte w środku słoików są tej samej wielkości, ale to każdy kolejny słoik jest większy.

Obrastamy w siłę. W relacje. W emocje. W działania.

Rośniemy wokół traum. Wypuszczamy nowe pędy. Pędy relacji, pędy wzrastania.

Zamknięcie w trakcie pandemii, osłabienie relacji, dystans społeczny, lęki z tym związane to niewątpliwie rodzaj traumy, którą przeżywamy jako społeczność.

Czy coś nam pomoże przetrwać?

Na pewno odbudowywanie relacji, rozmawianie o trudnościach, słuchanie innych, rozmowa. W post-covidowej rzeczywistości otworzyła się dla mnie nowa możliwość. Wracamy do spotkań na żywo ale zmienił się ich charakter. W swoich działaniach coraz częściej wykorzystuję zdobywaną na studiach wiedzę psychoterapeutyczną.

Jest bliżej. Jest bardziej relacyjnie. Rośniemy!